گردشگری روستایی (بوم گردی)

گردشگری روستایی یا بوم گردی یکی از حوزه های گردشگری است که منوط به منطقه های روستایی است که با ورود گردشگران به آن مناطق رشد اقتصادی روستاها به مراتب بیشتر میشود.

تاریخچه بوم گردی

بوم گردی ، از دهه 1950 به بعد گسترش یافت و در دهه های 1960 و 1970 بیشتر در زمینه اقتصاد گردشگری روستایی برای کشاورزان و جوامع محلی مورد توجه قرار گرفت.و عمومی شد. گردشگری روستایی از دو جنبه دارای اهمیت است یکی به عنوان فعالیت گسترده جهانی و دیگری نقش آن بر توسعه ت های منطقه ای و محلی که شاید همین موضوع مانع از ارائه تعریفی قابل قبول و عام از این نوع گردشگری شده است نباشد.

بوم گردی

تعریف عامه اکوتوریسم (بوم گردی)

در یک مفهوم وسیع، گردشگری روستایی، دربرگیرنده دامنه ای از فعالیت ها، خدمات مربوط به تفریح و آرامش گردشگران است که به وسیله کشاورزان و مردم روستایی برای جذب گردشگران به مناطق خود به منظور کسب درآمد صورت می گیرد که به تبع آن خدماتی نظیر اسکان، پذیرایی، امکانات و وسایل سرگرمی و تفریح، برپایی جشن ها و مراسم محلی، تولید و فروش صنایع دستی و محصولات کشاورزی و غیره به گردشگران را شامل می شود. این نوع از گردشگری با انگیزه های متفاوتی از قبیل بی نظیر بودن مختصات اکولوژیکی، دستیابی به فرصت های ماجراجویی ویژه، دیدن جذابیت های فرهنگی یا کیفیت فضا و محیط روستایی انجام می شود.

تعریف جامعه بین المللی اکوتوریسم TIES از اکوتوریسم (بوم گردی)

اکوتوریسم یا بوم گردی سفری مسئولانه به مناطق طبیعی است که در آن محیط زیست، حفظ و بر رفاه مردم محلی تأکید شود.

نکته : سازمان جهانی جهانگردی رشد تقاضا برای گردشگری طبیعت را سالانه 30-10 درصد برآورد می کند، درحالیکه رشد سالانه تقاضا برای گردشگری در کل 4-3 درصد است.

اکوتوریسم (بوم گردی) از دیدگاه سازمان جهانی جهانگردی دارای مشخصات چهارگانه ذیل است

1- وابسته به طبیعت باشد.
2-از نظر اکولوژیک، پایدار باشد.
3- آموزش و تفسیر ارزش های سایت، مهم ترین بخش آن باشد.
4-جوامع محلی میزبان در آن مشارکت داشته باشند.

توسعه گردشگری روستایی

بنابر نظر بسیاری از کارشناسان اقتصادی، توسعه گردشگری راه حل بسیاری از مسائل پیش روی روستاهاست که باعث افزایش توان اقتصادی و افزایش قابلیت زیست در نواحی دورافتاده و محرک تجدید حیات ستگاه ها و نیز بهبود شرایط زندگی جوامع روستایی خواهد شد.به همین دلیل به عقیده بسیاری از کارشناسان گردشگری روستایی، تنها راه رشد و توسعه این مناطق، توسعه گردشگری است که عنصر اساسی حرکت به سوی احیا و بازسازی مناطق روستایی محسوب می شود.

گردشگری روستایی را به پنج بخش تقسیم نمود:

گردشگری طبیعی

به طور عمده در تعامل با جاذبه های اکولوژیکی قرار دارد گردشگری فرهنگی مرتبط با فرهنگ، تاریخ، میراث فرهنگی و باستانی مردم روستایی است.

گردشگری بومی

نوعی از گردشگری است که علاوه بر تعامل با جاذبه های طبیعی همانند : رودخانه، کوهستان و … یا زندگی و هنجارهای اجتماعی مردم که خود نیز در تعامل با جاذبه های طبیعی فوق می باشند، در ارتباط است.

گردشگری دهکده ای

در این نوع گردشگری، گردشگران در خانه های دهکده زندگی کرده و در فعالیت های اقتصادی و اجتماعی روستا مشارکت می کنند.

گردشگری کشاورزی

در این نوع گردشگری، گردشگران بدون ایجاد پیامدهای منفی در ایستم مناطق میزبان با فعالیت های سنتی کشاورزی در تعامل هستند و یا در آن مشارکت می کنند.

گردشگری روستایی

 رهنمونی جدید در توسعه روستایی است که دارای ابعاد گوناگون اجتماعی و اقتصادی در مناطق روستایی می باشد.